توهین به مقدسات
توهین به مقدسات مسخره یا اهانت کردن به هر شخص یا چیزی است که نزد شرع یا اهل شرع مورد احترام باشد. توهین به مقدساتْ حرام و از گناهان کبیره است. در تحقق جرم توهین به مقدسات فرقی میان مسلمان یا غیرمسلمان نیست. عنوان مقدسات شامل زمان‌ها، مکان‌ها، افراد، کتاب‌ها و ... می‌شود؛ مانند ماه رمضان، کعبه، پیامبران، امامان(ع)، ضریح ائمه(ع) و قرآن.
میزان مجازات توهین به مقدسات در مراتب آن با هم تفاوت دارد؛ برخی از مراتب آن باعث کفر و ارتداد می‌شود و حکم مرتکب آن کشته شدن است؛ مانند توهین و مسخره‌کردن ضروریات دین و مذهب. در بعضی از مراتب نیز منجر به تعزیر است؛ مثل اینکه کسی در روز ماه رمضان مرتکب زنا شود که علاوه بر اجرای حد زنا، تعزیر هم می‌شود.
به عقیده فقها توهین و لعن به مقدسات مذاهب چهارگانه اهل سنت حرام است. همچنین با استناد به آیه ۱۰۸ سوره انعام، توهین به اموری که برای دیگر ادیان و مذاهب الهی و غیرالهی مقدس است را جایز نمی‌دانند.
مفهوم‌شناسی
توهین به مقدسات، مسخره و اهانت کردن به هرچیزی است که از نظر شرع و اهل آن، احترامش واجب است.[۱] در تحقق جرم توهین به مقدسات، فرقی بین فرد مسلمان و غیرمسلمان نیست.[۲] مصادیق توهین به مقدسات، شامل اشخاص و غیر اشخاص است؛ اشخاص مانند شخصیت‌های اسلامی و غیراسلامی که از نظر اسلام نیز مُحترم هستند؛ همچون پیامبر اسلام(ص)، ائمه(ع)، حضرت خدیجه(س)،[۳] حضرت مریم و حضرت هاجر؛[۴] و غیر اشخاص نظیر خدا، قرآن کریم، کعبه، مسجد‌ها، قبر پیامبران و ائمه(ع).[۵]
جایگاه فقهی
در کتاب‌های فقهی، جرمی تحت عنوان توهین یا اهانت به مقدسات بررسی نشده است؛ اما فقها ضمن بیان مصادیق آن نظیر سابُّ النبی،[۶] سَبِّ المؤمنین،[۷] ایذاء،[۸] قذف،[۹] در بخش‌های طهارت،[۱۰] حج،[۱۱] مکاسب محرمه[۱۲] و حدود،[۱۳] حکم به حرام بودن اهانت کرده‌اند.[۱۴] در این ارتباط در کتاب‌های قواعد فقهی نیز عناوینی نظیر «حُرمَةُ اِهانةِ المُحَّرمات فی الدّین»[۱۵] و «حُرمةُ الاِهانةِ بالشَّعائر و رُجحانِ تعظیمِها»[۱۶] بیان شده است.
در کتاب‌های روایی نیز روایاتی در موارد خاصی وارد شده که از مقدسات دینی به حساب می‌آیند و از اهانت به آن‌ها نهی شده است؛ نظیر اهانت به کعبه و سبّ رسول خدا(ص). [۱۷] در برخی از روایات نیز ائمه(ع)، پیروان خود را از اهانت به اموری که نزد دیگران محترم و مقدس است، منع کرده‌اند.[۱۸] برخی از مفسران نیز احکامی را از آیه ۱۰۸ سوره انعام استفاده کرده‌اند؛ مثل حرمت دشنام دادن به کافران، اگر موجب دشنام به خداوند شود و نیز حرام بودن اهانت به غیرمسلمانان و مقدساتشان در صورتی که منجر به اهانت به مقدسات مسلمانان شود.[۱۹]
حکم فقهی
برای توهین به مقدسات احکامی ذکر شده است؛ از جمله:
- اهانت کردن به مقدسات دینی حرام و تعظیم و رعایت احترامشان واجب است.[۲۰]
- در حرمت توهین به مقدسات فرقی میان واجبات و محرمات الهی و مستحبات (نظیر نماز جماعت) وجود ندارد.[۲۱]
- به اعتقاد فقها در اهانت به مقدسات، توبه پذیرفته نمی‌شود، مگر در مورد شخص کافری که پس از توهین، مسلمان شده باشد.[۲۲]
- اگر شخصی از روی ناراحتی و عصبانیت و بدون قصد، به مقدسات توهین کند یا گمان کند آنچه می‌گوید یا عملی که انجام می‌دهد اهانت به مقدسات نیست، احکام توهین به مقدسات در حقش جاری نمی‌شود.[۲۳]
مصادیق و احکام جزایی
مجازات‌ها در توهین به مقدسات با هم تفاوت دارند. بعضی از آثار توهین به مقدسات اسلامی، کفر و ارتداد است که حکم آن کشته شدن مرتکب آن است مانند اهانت به خدا و انبیا(ع) و ائمه(ع). مجازات برخی نیز تعزیر است:
توهین منجر به کفر و ارتداد
عنوان جرم حدی، در توهین به مقدسات، یا سبّ و قذف است یا کفر و ارتداد:
- سَبّ خدا: فقها کسی را که به خدا توهین کند، کافر و مهدورالدم می‌شناسند.[۲۴]
- سَبُّ النبی: فردی که به پیامبر اکرم(ص) دشنام دهد یا چیزی به پیامبر(ص) نسبت دهد که موجب تحقیر و نقص او شود مهدورالدم شناخته می‌شود.[۲۵] و توبه‌اش مانع از اجرای حکم نمی‌شود.[۲۶] به فتوای فقها در سبّ النبی فرقی میان مرتکب مسلمان و کافر و زن و مرد وجود ندارد.[۲۷] از نظر فقه شیعه، سایر پیامبران[۲۸] و فاطمه زهراء(س)[۲۹] و ملائکه[۳۰] نیز مشمول حکم ساب النبی هستند.
- سب ائمه(ع): به عقیده فقها، هرکس امام عادل را دشنام دهد، کشتنش واجب می‌شود.[۳۱]
- در کتاب‌های فقهی، برخی از مصادیق حدی توهین به مقدسات به عنوان ذکر مثال در تعریف ارتداد به‌کار برده شده است؛ نظیرِ
- انداختن قرآن در کثافات از روی قصد:[۳۲] مرتکب این عمل مرتد است و کشته می‌شود.[۳۳]
- نجس‌کردن کعبه یا تخریب آن: مرتکب این جرم کشته می‌شود.[۳۴]
- نجس کردن ضریح پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) از روی عمد.[۳۵]
- مسخره کردن[۳۶] یا خوار و خفیف کردن دین:[۳۷] اگر یک فرد مسلمان اصول دین مانند خدا، رسول خدا(ص) یا ضروری دین مثل وجوب نماز و روزه را مسخره کند[۳۸] موجب ارتداد و کفرش است [۳۹] و مرتکب گناه کبیره شده است.[۴۰] علامه حلی حکم به جواز قتل استهزا و اهانت‌کننده کرده است.[۴۱]
- قذف مادر پیامبر: برخی از فقها معتقدند اگر کسی مادر پیامبر(ص) را قذف کند، مرتد است و کشته می‌شود[۴۲] و اگر مرتد فطری باشد، توبه‌اش قبول نیست.[۴۳] اما صاحب جواهر معتقد است دلیلی بر این ادعا وجود ندارد، مگر اینکه قذف ایشان به سَبّ پیامبر(ص) برگردد.[۴۴]
پیامبر اکرم(ص):
کسی که به علی دشنام دهد، به من دشنام داده است و کسی که به من دشنام دهد، در حقیقت به خدا دشنام داده است و هر کس به خدا ناسزا گوید خداوند او را در آتش دوزخ می‌افکند و هماره دچار عذاب خواهد بود.
علامه مجلسی، بحار الأنوار، دار إحیاء التراث العربی، ج۲۹، ص۶۴۲.
توهین منجر به تعزیر
در تعزیر شدن کسی که اهانت به مقدسات می‌کند اختلافی بین فقها نیست.[۴۵] در پاره‌ای از موارد همچون نجس کردن عمدی مسجدالحرام میزان تعزیر به شکل ثابت تعیین شده است.[۴۶] برخی از موارد تعزیری توهین به مقدسات به شرح زیر است:
- قبر پیامبر(ص) و ائمه(ع) و حرم آن‌ها: هرچیزی که باعث اهانت و استهزا به قبور و حرم امامان(ع) گردد حرام است[۴۷] و فردِ مرتکبْ تعزیر می‌شود.[۴۸]
- در فقه اسلامی، وقوع جرم در برخی از زمان‌ها نظیر جمعه، ماه رمضان و مکان‌های مورد احترام مسلمانان مثل مساجد، در تشدید حد موثر است.[۴۹] مثلاً اگر کسی در چنین زمان‌هایی مرتکب زنا شود علاوه بر اجرای حد، به‌دلیل توهین و اهانت به مقدسات مستحقق تعزیر نیز می‌شود.[۵۰]
- مساجد: از مصادیق اهانت به مسجد نجس کردن عمدی آن است.[۵۱]
- هرچیزی که احترامش در شریعت اسلامی واجب باشد؛ مثل کتاب‌های حدیثی و فقهی، [۵۲] تربت امام حسین(ع) و هرچیزی که برای تبرک و شفا از قبر امام حسین(ع) گرفته شده باشد و هر آنچه متعلق به قبور ائمه(ع) باشد؛ مانند تربتِ قبر[۵۳] و وسایل آن.[۵۴]
توهین به مقدسات مذاهب اسلامی
مقالهٔ اصلی: فتوای حرمت اهانت به مقدسات اهل سنت
طبق فتوای فقیهان شیعه سبّ عایشه و لعن صحابه و سایر مقدسات مذاهب چهارگانه اهل سنت حرام است. این عمل را خیانت به اسلام و خدمت به گروه‌های کافر و مشرک می‌دانند.[۵۵]
در این زمینه، فتوای ۳۳ نفر از مراجع تقلید شیعه، درباره حرمت اهانت به مقدسات مذاهب اسلامی و تکفیر اهل قبله، در کتابی به‌نام حرمت اهانت و تکفیر مسلمانان از دیدگاه علمای شیعه، توسط معاونت پژوهشی کنگره «مقابله با جریان‌های افراطی و تکفیری» گردآوری شده است.[۵۶]
توهین به فرقه‌ها و ادیان غیراسلامی
به عقیده فقها، توهین به اموری که برای دیگر ادیان و مذاهب الهی و غیرالهی، مقدس و محترم است (حتی بت‌ها و خدایان کافران) جایز نیست.[۵۷] دلیل این حکم، آیه ۱۰۸ سوره انعام و برخی از روایات است. [۵۸] علت نهی از توهین به مقدسات را مقابله به مثل بیان کرده‌اند؛[۵۹] زیرا توهین به مقدسات آن‌ها، سبب توهین به مقدسات مسلمانان است، [۶۰] و حرمت توهین به مقدسات اسلامی امری اِجماعی است.[۶۱]
علامه طباطبایی در کتاب تفسیر المیزان از این حکم، به عنوان یکی از ادب‌های دینی یاد می‌کند که اگر رعایت شود، تمام مقدسات در کشورها از تعرض مصون می‌مانند.[۶۲]
توهین به مقدسات اسلامی به بهانه آزادی بیان
مقاله‌های اصلی: شارلی ابدو (مجله) و سلمان رشدی
در برخی از کشورها به بهانه حق آزادی بیان،[۶۳] هر نوع بی‌احترامی و توهین به مقدسات دیگران (قرآن‌سوزی یا کشیدن کاریکاتورهای زشت درباره انبیا) را جایز می‌دانند و منع توهین به مقدسات یا لزوم احترام به آن‌ها را موجب محدود شدن آزادی بیان می‌دانند. در پاسخ به این مسئله گفته شده است آزادی بیان تا جایی مورد احترام است که به حقوق و آزادی‌های دیگران لطمه نزند؛ زیرا یکی از مهم‌ترین آزادی و حقوق انسان‌ها حق انتخاب در دین و مذهب است.[۶۴]
