بله، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد مردم ایران گاهی رویدادهای سیاسی و تاریخی خود را فراموش می‌کنند یا به آن‌ها توجه کافی نمی‌کنند، به ویژه در مواجهه با فشارهای اقتصادی یا رویدادهای جاری. با این حال، این فراموشی مطلق نیست و در زمان‌های خاصی مانند سالگردها یا بحران‌های سیاسی، حافظه تاریخی فعال‌تر می‌شود و مردم به یاد رویدادهای گذشته می‌افتند.

عوامل مؤثر بر فراموشی یا به یادآوری رویدادها:

• فشارهای اقتصادی و اجتماعی:

  در زمان‌های بحران اقتصادی یا مشکلات روزمره، توجه مردم به مسائل جاری جلب می‌شود و رویدادهای تاریخی اولویت خود را از دست می‌دهند.

• رویدادهای جاری:

  تحولات و رویدادهای سیاسی و اجتماعی جدید می‌توانند تمرکز مردم را از تاریخ دور کنند و باعث فراموشی نسبی رویدادهای گذشته شوند.

• رسانه و تولیدکنندگان حافظه تاریخی:

  رسانه‌ها، نهادهای آموزشی و روشنفکران نقش مهمی در یادآوری و انتقال حافظه تاریخی به نسل‌های بعدی دارند؛ ضعف در این زمینه می‌تواند به فراموشی منجر شود.

• میزان اهمیت رویداد در زمان وقوع:

  رویدادهایی که در زمان وقوع تأثیرات عمیق و گسترده‌تری داشته‌اند، احتمالاً بیشتر در حافظه بلندمدت جامعه باقی می‌مانند.

• سیاست‌گذاری فرهنگی و تاریخی:

  رویکرد نظام سیاسی و نهادهای فرهنگی به تاریخ می‌تواند در برجسته کردن یا کمرنگ کردن برخی رویدادها مؤثر باشد.

نشانه‌های عدم فراموشی کامل:

• برگزاری مراسم سالگرد:

  در برخی موارد، به‌ویژه برای رویدادهای مهم، مراسم و یادبودهایی در سالگردهای آن‌ها برگزار می‌شود که نشان‌دهنده زنده بودن این رویدادها در حافظه جمعی است.

• تحلیل‌های سیاسی و تاریخی:

  بسیاری از تحلیلگران و مردم در مقاطع مختلف، رویدادهای گذشته را با حوادث کنونی مقایسه می‌کنند تا درس بگیرند، که این خود نشانه‌ای از فعال بودن حافظه تاریخی است.

به طور کلی، حافظه تاریخی یک پدیده پیچیده است و فراموشی یا یادآوری رویدادها تحت تأثیر عوامل متعدد اجتماعی، اقتصادی و سیاسی قرار دارد و نمی‌توان آن را به سادگی نفی کرد