تقیه در لغت به معنای پرهیز و اجتناب از خطر است. در اصطلاح دینی، به ویژه در مذهب شیعه، به معنای مخفی کردن یا کتمان عقیده به منظور حفظ جان یا مال در برابر خطری است که از سوی دشمنان یا مخالفان متوجه شخص می‌شود.

توضیحات بیشتر:

• مفهوم در اسلام:

  تقیه به عنوان یک اصل دینی و تاکتیک در شرایط خاص در اسلام، به ویژه در مذهب شیعه، مورد توجه قرار گرفته است.

• دلایل تقیه:

  • حفظ جان: مهمترین دلیل تقیه، حفظ جان از خطر جانی است.

  • حفظ مال: تقیه می‌تواند برای حفظ مال و اموال از دستبرد یا مصادره نیز استفاده شود.

  • حفظ دین: در مواردی، تقیه برای حفظ دین و عقیده نیز به کار می‌رود تا از آسیب رساندن به آن جلوگیری شود.

• تقیه در قرآن و سنت:

  آیاتی از قرآن و احادیثی از پیامبر اسلام و ائمه اطهار (ع) به تقیه اشاره دارند و آن را در شرایط خاص مجاز می‌دانند.

• تقیه در فقه شیعه:

  تقیه در فقه شیعه جایگاه ویژه‌ای دارد و در موارد خاصی، مانند زمانی که جان یا مال در خطر است، مجاز شمرده می‌شود.

• انواع تقیه:

  تقیه انواع مختلفی دارد، از جمله تقیه مداراتی (با هدف جلب دوستی و محبت دیگران) و تقیه اضطراری (در شرایط اضطراری و برای حفظ جان).

• موارد استثنا:

  برخی معتقدند که تقیه در مواردی که به اصول دین و اصول اخلاقی مربوط می‌شود، جایز نیست.

• تقیه در دیدگاه امام خمینی:

  امام خمینی (ره) در مبارزات خود با رژیم پهلوی، تقیه را در مواردی که به اصول دین مربوط می‌شد، حرام می‌دانستند.

• ریشه لغوی:

  تقیه از ریشه "وقی" به معنای حفظ کردن و نگهداری است.