ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، با چالش‌ها و انتقادات متعددی در مورد سبک رهبری و حکومتش مواجه است. در اینجا برخی از استدلال‌ها و فاکتورهایی که به عنوان نشانه‌های استبداد او مطرح می‌شوند، آورده شده است:

**1. تمرکز قدرت:**
* **کنترل نهادهای دولتی:** پوتین به طور فزاینده‌ای قدرت را در دست خود و در اطراف کرملین متمرکز کرده است. او نهادهای دموکراتیک مانند پارلمان (دوما) و قوه قضائیه را تحت نفوذ خود درآورده و از آن‌ها برای پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کند.
* **کاهش نقش مخالفان:** احزاب مخالف و صداهای منتقد به حاشیه رانده شده‌اند و دسترسی آن‌ها به رسانه‌ها و فضاهای سیاسی محدود شده است.

**2. محدود کردن آزادی بیان و رسانه‌ها:**
* **کنترل رسانه‌های دولتی:** رسانه‌های خبری اصلی در روسیه عمدتاً تحت کنترل دولت هستند و پوشش خبری آن‌ها اغلب جانبدارانه و در حمایت از سیاست‌های پوتین است.
* **سرکوب رسانه‌های مستقل:** رسانه‌های مستقل و روزنامه‌نگارانی که از دولت انتقاد می‌کنند، با فشار، آزار و اذیت و حتی بازداشت روبرو شده‌اند. قوانین سختگیرانه‌ای برای مقابله با "اخبار جعلی" و "بی‌اعتبار کردن ارتش" تصویب شده که به طور گسترده‌ای برای سرکوب انتقادات استفاده می‌شود.

**3. سرکوب مخالفان سیاسی و فعالان حقوق بشر:**
* **بازداشت‌ها و زندانی کردن:** فعالان سیاسی، مخالفان و معترضان به طور مکرر بازداشت و زندانی می‌شوند. پرونده‌های قضایی علیه آن‌ها اغلب با اتهامات مبهم یا سیاسی ساخته شده همراه است.
* **محدود کردن حق تجمع:** حق تجمع و اعتراضات مسالمت‌آمیز به شدت محدود شده و مجوز تظاهرات به ندرت صادر می‌شود.

**4. اصلاحات قانون اساسی و افزایش دوره ریاست جمهوری:**
* **حذف محدودیت دوره ریاست جمهوری:** اصلاحات قانون اساسی در سال 2020 به پوتین اجازه می‌دهد تا پس از پایان دوره فعلی‌اش، برای دو دوره دیگر نیز رئیس‌جمهور شود که به طور بالقوه او را تا سال 2036 در قدرت نگه می‌دارد. این اقدام به شدت مورد انتقاد مخالفان قرار گرفته و آن را تلاشی برای تثبیت قدرت مادام‌العمر تلقی می‌کنند.

**5. سیاست خارجی تهاجمی و ملی‌گرایی:**
* **الحاق کریمه و جنگ در اوکراین:** سیاست‌های خارجی پوتین، به ویژه الحاق کریمه در سال 2014 و تهاجم تمام‌عیار به اوکراین در سال 2022، به عنوان تلاش‌هایی برای بازگرداندن نفوذ روسیه و نمایش قدرت تلقی می‌شود که با اصول حاکمیت ملی و قوانین بین‌المللی مغایرت دارد.
* **تقویت ارتش و ملی‌گرایی:** پوتین بر تقویت ارتش و ترویج ملی‌گرایی در داخل کشور تأکید کرده است که می‌تواند به عنوان ابزاری برای جلب حمایت و سرکوب مخالفت‌ها تلقی شود.

**6. ضعف نهادهای مدنی و جامعه مدنی:**
* **فشار بر سازمان‌های غیردولتی:** سازمان‌های غیردولتی (NGO) که به عنوان "عوامل خارجی" شناخته می‌شوند، با فشارهای قانونی و اداری مواجه هستند که فعالیت آن‌ها را محدود می‌کند.

این عوامل در کنار هم، تصویری از حکومتی را ترسیم می‌کنند که در آن قدرت به شدت متمرکز شده و حقوق و آزادی‌های اساسی شهروندان محدود می‌شود، که این‌ها از ویژگی‌های اصلی رژیم‌های استبدادی محسوب می‌شوند. البته حامیان پوتین ممکن است این اقدامات را در راستای حفظ ثبات، امنیت ملی و منافع روسیه تفسیر کنند.