این بیت از قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸۴ ناصرخسرو، به معنای این است که خودت را در حال حرکت و سفر در این دنیا در نظر بگیر. به این معنی که نباید به سادگی به وضعیت موجود بسنده کنی و فکر کنی که همه چیز ثابت است. باید همواره در حال تلاش و پیشرفت باشی و از تغییر و تحول غافل نشوی.

به عبارت دیگر، این بیت از ناصرخسرو یک فراخوان به تحرک و پویایی است و توصیه می‌کند که انسان نباید در زندگی ثابت بماند و باید همواره در حال حرکت و تلاش برای پیشرفت باشد.

معنی بیت:

  • خویشتن خویش را: خودت را
  • رونده گمان بر: به عنوان کسی که در حال سفر است در نظر بگیر.
  • گشتن چرخ و زمانه جانوران را: حرکت چرخ و فلک و گذشت زمان را برای همه جانداران در نظر بگیر.

این بیت در واقع یک هشدار است که زندگی در حال گذر است و انسان نباید از این گذر غافل شود و باید همیشه در حال تلاش و پیشرفت باشد.