[۳]کلارنس کلاید سیدورف (هلندی: Clarence Clyde Seedorf؛ زاده ۱ آوریل ۱۹۷۶) بازیکن سابق فوتبال و سرمربی فوتبال اهل سورینام با تابعیت هلندی است و هم اکنون به عنوان مدیر ورزشی در باشگاه استقلال[۴][۵] و همچنین به عنوان عضو هیئت ناظر در فدراسیون فوتبال هلند فعالیت دارد.[۶]

ارسامی

سیدورف در سال ۲۰۲۱

اطلاعات شخصی

نام کاملکلارنس کلاید سیدورف

زادروز۱ آوریل ۱۹۷۶ ‏(۴۹ سال)

زادگاهپاراماریبو، سورینام[۱]

قد۱٫۷۶ متر (۵ فوت ۹ ۱⁄۲ اینچ)[۲]

پستهافبک

باشگاه‌های حرفه‌ای*

سال‌هاباشگاه‌هابازی†(گل)†

۱۹۹۲–۱۹۹۵آژاکس۶۵(۱۱)

۱۹۹۵–۱۹۹۶سمپدوریا۳۲(۳)

۱۹۹۶–۱۹۹۹رئال مادرید۱۲۱(۱۵)

۲۰۰۰–۲۰۰۲اینتر میلان۶۴(۸)

۲۰۰۲–۲۰۱۲آ.ث. میلان۳۰۰(۴۷)

۲۰۱۲–۲۰۱۴بوتافوگو۷۲(۲۳)

مجموع۶۵۴(۱۰۷)

تیم ملی

۱۹۹۴–۲۰۰۸هلند۸۷(۱۱)

دوران مربیگری

۲۰۱۴آ.ث. میلان

۲۰۱۶شنژن

۲۰۱۸دپورتیوو لاکرونیا

۲۰۱۸–۲۰۱۹کامرون

۲۰۲۵استقلال (مشاور)

• تعداد بازی‌ها و گل‌ها فقط مربوط به بازی‌های لیگ داخلی است.

وی به عنوان یکی از بهترین هافبک‌های نسل خودش شناخته می‌شود، توسط پله در فهرست فیفا ۱۰۰ قرار گرفت

اوایل زندگی

ویرایش

سیدورف زادهٔ پاراماریبو سورینام است.[۱] او در ۲ سالگی به همراه خانواده اش به آلمیره در استان فلیوولاند هلند مهاجرت کرد.[۷] او از یک خانوادهٔ کاملاً فوتبالی است. برادران او چدریک، رملی و یورگن، پسر عمویش استفانو و برادر زنش رجیلیو همگی بازیکنان فوتبال حرفه‌ای هستند[۸] و همچنین پدرش یوهان مدیر برنامهٔ بازیکنان است. کلارنس فوتبالش را از ۶ سالگی در تیم‌های آماتور محلی شروع کرد[۹] کمی بعد گروه استعدادیابی به نام Urgent Scoutingteam که توسط یوهان کرایف بنا شده و در خدمت آژاکس بودند او را کشف کردند؛ این گروه بازیکنانی دیگر از جمله فرانک و رونالد دی بوئر، ادگار داویدس، راب ویچخه و پاتریک کلایورت را نیز یافته بودند.[۱۰]

زندگی شخصی

ویرایش

سیدورف قادر به صحبت کردن ۶ زبان است[۱۱][۱۲][۱۳]: هلندی، انگلیسی[۱۴]، ایتالیایی، پرتغالی، اسپانیایی و اسرانان.او اغلب به عنوان شخصیتی معنوی، باهوش و خوش‌بیان در فوتبال شناخته می‌شد[۱۵]و در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۱، سیدورف اعلام کرد که در حال تحصیل برای دریافت مدرک کارشناسی ارشد در رشته مدیریت بازرگانی در دانشگاه معتبر بوکونی میلان است؛ به همین دلیل، در دوران بازی‌اش در میلان لقب «il professore» به معنی «پروفسور» را دریافت کرد.[۱۶][۱۷]

سیدورف با یک زن برزیلی به نام لوویانا سیدورف ازدواج کرد و با او رستورانی به نام "Finger's" در میلان راه‌اندازی نمود. آن‌ها دارای چهار فرزند هستند.[۱۸] پس از جدایی از همسرش، او با سوفیا مکرمتی، زن ایرانی-کانادایی وارد رابطه شد و در مراسمی در مارس ۲۰۲۲ در دبی، به دین اسلام، گرویید.[۱۹][۲۰]

سیدورف با پادشاه ویلم-الکساندر و ملکه ماکسیمای هلند.

فعالیت رسانه ای

ویرایش

سیدورف در سال‌های اخیر در حوزه رسانه نیز فعالیت‌هایی داشته است. در سال ۲۰۰۹، با روزنامه نیویورک تایمز همکاری کرد و ستونی با عنوان «پاسخ‌های سیدورف» را اداره می‌کرد که در آن ماهی یک‌بار به سؤالات مردم درباره فوتبال پاسخ می‌داد.[۲۱] او در جام جهانی فوتبال ۲۰۱۰ در آفریقای جنوبی به تیم بی‌بی‌سی پیوست و به‌عنوان کارشناس تلویزیونی فعالیت کرد.[۲۲] همچنین مجموعه‌ای از برنامه‌های ویژه برای پوشش بی‌بی‌سی ارائه داد، از جمله گزارشی درباره جزیره روبن.[۲۳] سیدورف در پوشش زنده برنامه برای مسابقات یورو ۲۰۱۲ نیز با بی‌بی‌سی همکاری داشت و در طول فصل لیگ فوتبال انگلیس نیز چندین بار در برنامه حضور یافت.

سورینام

ویرایش

به دلیل ارتباط عمیق سیدورف با کشور سورینام، زادگاهش، او در پروژه‌های متعدد توسعه اجتماعی در این کشور مشارکت دارد. او استادیوم شخصی خود با نام ورزشگاه کلارنس سیدورف را در ناحیه پارا در سورینام احداث کرده است. در این ورزشگاه، لیگ جوانان پارا برگزار می‌شود و دو تیم به طور منظم در آن بازی می‌کنند.[۲۴]

فعالیت های خیر

ویرایش

سیدورف از طریق بنیاد خیریه خود با نام Champions for Children از پروژه‌های عام‌المنفعه در سورینام حمایت می‌کند. به پاس این خدمات، دولت سورینام او را به عنوان فرمانده نشان عالی ستاره زرد مفتخر کرد و در سال ۲۰۱۱ نیز از سوی دولت هلند، نشان شوالیه نشان اورنج-ناسائو به او اعطا شد.

در سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴، سیدورف در رقابت خیریه Soccer Aid شرکت کرد؛ این مسابقه در ورزشگاه اولدترافورد با حضور بازیکنان حرفه‌ای سابق و چهره‌های مشهور برگزار می‌شود. او برای تیم "باقی‌مانده جهان" (The Rest of the World) در برابر تیم انگلستان بازی کرد. در سال ۲۰۱۴، سیدورف موفق به ثبت هت‌تریک شد و تیم "باقی‌مانده جهان" با نتیجه ۴–۲ پیروز شد؛ در مجموع بیش از ۴ میلیون پوند برای امور خیریه جمع‌آوری شد.[۲۵]

دوران باشگاهی

ویرایش

آژاکس

ویرایش

سیدورف که از دستاوردهای آکادمی آژاکس بود فوتبالش را در اوایل ۱۹۹۰ در آژاکس و به عنوان هافبک راست آغاز کرد. او نخستین بازی حرفه ایش را در تاریخ ۲۹ نوامبر ۱۹۹۲ برابر خرونینگن و در حالی که تنها ۱۶ سال و ۲۴۲ روز سن داشت انجام داد، که این امر او را جوانترین بازیکن تاریخ آژاکس کرد.[۲۶] او در فصل ۹۴–۱۹۹۳ که دومین فصل حضورش در آژاکس بود، خودش را به سرعت در ترکیب اصلی آژاکس زیر نظر لوئی فان خال تثبیت کرد و به این باشگاه کمک کرد که بتواند برنده سه‌گانهٔ داخلی که شامل اردویسه، جام حذفی فوتبال هلند و سوپر جام فوتبال هلند بود، شود.[۲۷] در فصل بعد او به آژاکس کمک کرد تا قهرمان پیاپی اردویسه و سوپر جام در کنار به دست آوردن چهارمین قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا پس از شکست دادن میلان در فینال شود.[۲۸] گل دیر هنگام پاتریک کلایورت در فینال مایه پیروزی آژاکس برابر غول ایتالیا شد.[۲۹] در آژاکس او عضو گروه د کابل به همراه ادگار داویدس پاتریک کلایورت و بعد تر وینستون بوگارد و مایکل ریزیگر بود؛ این دوستی‌ها در جام ملت‌های اروپا ۱۹۹۶ نیز ادامه یافت.[۳۰]

سمپدوریا

ویرایش

پس از موفقیت‌های اروپایی، سیدورف با آژاکس تمدید نکرد و با قراردادی یک ساله به سمپدوریا در سری آ ایتالیا پیوست.[۳۱] در حالی که او از کسب جام با باشگاه جدیدش نافرجام بود، ۳۴ بار به میدان رفت و توانست ۳ گل بزند و به تیمش در کسب رتبهٔ هشتم کمک کند. با این حال او توانست فرمش را به مانند گذشته در آژاکس حفظ کند و در پایان فصل به رئال مادرید در لا لیگا اسپانیا انتقال یابد.[۳۲]

رئال مادرید

ویرایش

سیدورف در سال ۱۹۹۶ به رئال مادرید پیوست،[۳۳] جاییکه او در ۳ فصل اول حضورش تقریباً همیشه یکی از بازیکنان اصلی سفید پوشان بود.[۳۱] در نخستین فصل، او به مادرید کمک کرد تا بتواند بار دیگر عنوان قهرمانی لالیگا را کسب کنند، در حالی که در دومین فصل، (۹۸–۱۹۹۷)، او نقش عمده‌ای را در قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا که با شکست ۱–۰ یوونتوس در فینال به دست آمد ایفا کرد که این عنوان دومین عنوان قهرمانی چمپیونز لیگ سیدورف هم بود.[۳۴]

سیدورف در حال بازی برابر باشگاه پیشین خود رئال مادرید. در سمت چپ مسعوت اوزیل قرار دارد.

در زمان بازی در رئال مادرید در سال ۱۹۹۷، سیدورف یک گل از راه دور خارق‌العاده برابر اتلتیکو مادرید زد.[۳۵] در پایان فصل ۹۸–۱۹۹۷ رئال مادرید و یوونتوس قصد تعویض سیدورف و زین‌الدین زیدان را داشتند اما معامله سر نگرفت و هافبک فرانسوی پس از دو سال صبر به رئال مادرید پیوست.

از آغاز تابستان ۱۹۹۹ و به خدمت گرفتن گاس هیدینک به عنوان سرمربی، نقش سیدورف در رئال مادرید کمرنگ شد. سر انجام در فصل ۲۰۰۰– ۱۹۹۹ به ایتالیا، اینبار به اینتر میلان با مبلغ این قرارداد ۴۵ میلیارد لیر ایتالیا (حدود ۲۳ میلیون یورو) بازگشت.[۳۶]

اینتر میلان

ویرایش

در ۲۴ دسامبر ۱۹۹۹، سیدورف با مبلغ ۲۳/۳۵ میلیون دلار به اینتر پیوست.[۳۷] با وجود کمک به تیمش برای رسیدن به فینال کوپا ایتالیا، باخت در ۲–۱ مجموع رفت و برگشت برابر لاتزیو باعث شد نتواند هیچ عنوان قهرمانی را برای اینتر به ارمغان بیاورد. با این وجود او به دلیل دو سوپر گلی که در تاریخ ۹ مارس ۲۰۰۲ در تساوی ۲–۲ برابر یوونتوس به ثمر رساند همیشه در اذهان هواداران اینتر قرار خواهد داشت.[۳۸]

میلان

ویرایش

سیدورف با میلان برابر آرسنال.

پس از سپری کردن دو سال با اینتر، در سال ۲۰۰۲ در ازای فرانچسکو کوکو از اینتر به میلان، رقیب همشهری اینتر پیوست.[۳۹] او در سال ۲۰۰۳ به همراه میلان قهرمانی کوپا ایتالیا را کسب کند، عنوانی که میلان پس از ۲۶ سال دوباره به دست آورد. در همین فصل سیدورف توانست سومین مدال لیگ قهرمانان اروپا را به گردن بیندازد تا اولین بازیکنی باشد که توانسته با سه تیم مختلف این عنوان را کسب کند.[۳۱] در این فینال تمام ایتالیایی بین میلان و یوونتوس، پس از تساوی ۰–۰ در ۱۲۰ دقیقه، در حالی که سیدورف نتوانست پنالتی خودش را به گل تبدیل کند، میلان توانست در ضربات پنالتی یوونتوس را شکت دهد. در ادامه در فصل ۰۴–۲۰۰۳ سیدورف نقش مهمی را در قهرمانی میلان در سری آ داشت. این عنوان همچنین چهارمین عنوان سیدورف در لیگهای باشگاهی پس از دو قهرمانی با آژاکس و یک قهرمانی با رئال مادرید بود.

سیدورف همچنین نقش مهمی را رسیدن میلان به فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۵ ایفا کرد، در حالی که تک گل نخستین بازی مرحلهٔ گروهی برابر شاختار دونتسک را در ۱۴ سپتامبر ۲۰۰۴ به ثمر رساند و ۱۳ بار در این رقابت‌ها به میدان رفت.[۴۰] او در فینال که در برابر لیورپول انجام می‌شد از ابتدا در ترکیب بود، در این بازی میلان پیروزی ۳–۰ را از دست داد تا پس از تساوی ۳–۳، در ضربات پنالتی مغلوب حریف انگلیسی شود. سیدورف در بین پنالتی زنان میلان نبود.[۴۱] میلان همچنین در این فصل پس از یوونتوس در ردهٔ دوم سری آ قرار گرفت، در حالی که بعدها این عنوان از یوونتوس به دلیل تبانی پس گرفته شد.[۴۲]

رسوایی تبانی در فوتبال ایتالیا باعث تضعیف سری آ و میلان شد ولی میلانی‌ها اجازه یافتند تا بازیهایشان در اروپا را ادامه دهند که این امر باعث شد بهترین بازیکنانشان در این تیم بمانند. زوج کاکا و سیدورف زوجی حیرت‌انگیز شد. این دو توانستند با تأثیرگذاری بر چندین گل برابر بایرن مونیخ و منچستر یونایتد راه میلان را برای رسیدن دوباره به فینال لیگ قهرمانان هموار کند. در فینال میلان باز هم در برابر لیورپول قرار گرفت؛ این بازی که در آتن برگزار شد میلان توانست ۲–۱ حریف را شکست دهد. این چهارمین عنوان قهرمانی چمپیونز لیگ سیدورف بود. در همین سال سیدورف یکی از بازیکنان میلانی بود که توانست عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های جهان را کسب کند که این امر او را نخستین بازیکن اروپایی کرد که توانسته با ۳ باشگاه مختلف اروپایی این عنوان را کسب کند (با آژاکس در سال ۱۹۹۵ و رئال مادرید در سال ۱۹۹۸). او در پایان توانست عنوان توپ نقره‌ای مسابقات را از آن خود کند.[۴۳]

کلارنس سیدورف در حال بازی برای میلان برابر اریک ادو از پی‌اس‌وی در بازی دوستانه.

در پایان فصل ۰۷–۲۰۰۶ سیدورف توانست عنوان بهترین هافبک لیگ قهرمانان اروپا را کسب کند. او صدمین بازی‌اش در چمپیونز لیگ را در ۴ دسامبر و در برابر سلتیک انجام داد.

در میلان سیدورف به همراه جنارو گتوزو و آندره‌آ پیرلو مثلث وحشتناکی را از فصل ۰۳–۲۰۰۲ در خط هافبک میلان ایجاد کردند. این سه هافبک تا پیش از فصل ۱۲–۲۰۱۱ در ترکیب میلان بازی می‌کردند (پیرلو میلان را در تابستان ۲۰۱۱ ترک کرد)، اگرچه از فرم ایده‌آل خود خارج شده بودند. تحت هدایت کارلو آنچلوتی وظیفهٔ آن‌ها حمایت از یک هافبک هجومی بود، که این هافبک یکی از بین روی کاستا، ریوالدو، کاکا یا رونالدینیو بود.

سیدورف در بازی برابر تیم پیشینش سمپدوریا، به غیر ایتالیایی که بیشترین بازی را با پیراهن میلان دارد، تبدیل شد. در سیصد و نود و پنجمین بازی‌اش برای میلان، او رکورد تاریخی و برجستهٔ نیلس لیدهولم را شکست. همچنین در بازی سمپدوریا سیدورف با زدن گل به نهمین خارجی گلزن میلان با ۵۸ گل تبدیل شد. در ۲۹ مارس ۲۰۱۰، در تساوی ۱–۱ برابر لاتزیو، سیدورف مورد آزار شعارهای نژادپرستانه هواداران لاتزیو قرار گرفت. این امر موجب شد فدراسیون فوتبال ایتالیا، ۱۵٬۰۰۰ یورو باشگاه رمی را جریمه کند. به همین دلیل بازیکنان ایتالیا علیه نژادپرستی اتحادیه تشکیل دادند.[۴۴]

در فصل ۱۱–۲۰۱۰ با نقش مؤثری که ایفا کرد، توانست برای بار دوم با میلان قهرمان اسکودتو شود. در آن فصل او توانست ۴ گل در ۳۶ بازی به ثمر برساند. در آغاز فصل ۱۲–۲۰۱۱، سیدورف مدالی دیگر را به کلکسیون افتخاراتش افزود؛ او پس از کامبک میلان در بازی سوپر جام ایتالیا برابر حریف سنتی خود اینتر قهرمان این جام شد. سیدورف در این بازی که با برد ۲–۱ میلان همراه بود، ۹۰ دقیقه بازی کرد.[۴۵] او گل برتری میلان در نخستین بازی فصل ۱۲–۲۰۱۱ سری آ برابر چزنا را در تاریخ ۲۴ سپتامبر به ثمر رساند تا میلان با نتیجهٔ ۱–۰ پیروز شود.[۴۶]

سیدورف رتبهٔ هفتم از ۲۰ بازیکن برتر لیگ قهرمانان را کسب کرد؛ لیستی که در سال ۲۰۱۲ به مناسبت ۲۰ سالگی این رقابت‌ها در سال ۲۰۱۲ تهیه شد. این رتبه‌بندی توسط مجلهٔ چمپیونز که مجلهٔ رسمی یوفا است انجام شد.[۴۷] او در ۱۴ مه اعلام کرد که بازی برابر نووارا آخرین بازی او برای میلان خواهد بود. وی همچنین افزود که قصد دارد فوتبالش را در باشگاهی دیگر ادامه دهد. در ۲۱ ژوئن سیدورف در کنفرانس خبری شرکت و اعلام کرد که قصد دارد میلان را ترک کند؛ او گفت: «من میلان را پس از ۱۰ سال شگفت‌انگیز ترک می‌کنم… من یک خانواده را ترک می‌کنم.» او میلان را پس از ۱۰ سال با برنده شدن ۲ اسکودتو، ۲ لیگ قهرمانان و یک کوپا ایتالیا ترک کرد.[۴۸][۴۹] آدریانو گالیانی نائب رئیس میلان، پس از خروج سیدورف با بالاترین احترام دربارهٔ او گفت: «زمانی که میلان خوب بازی می‌کرد که معمولاً اتفاق می‌افتاد، سیدورف بازی شگفت‌انگیزی انجام می‌داد.»[۵۰]

بوتافوگو

ویرایش

در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۲، سیدورف با قراردادی دو ساله به باشگاه برزیلی بوتافوگو پیوست.[۵۱] این هافبک کهنه‌کار نخستین بازی‌اش را در ۲۲ ژوئیه برابر گرمیو انجام داد.[۵۲][۵۳] در ۵ اوت، سیدورف نخستین گلش را برای بوتافوگو برابر گویانیسه از طریق ضربه آزاد مستقیم به ثمر رساند. در روز ۵ سپتامبر، سیدورف دو گل و یک پاس گل را در برد ۳–۱ برابر کروزیرو به نام خودش ثبت کرد.[۵۴] در روز ۳ فوریه ۲۰۱۳، سیدورف با به ثمر رساندن ۳ گل برابر ماکائه، توانست برای نخستین بار در دوران فوتبالی‌اش هت تریک کند. پیش از آن بازی، در بازی برابر فلومیننزه، او توانست پاس گل برنده را به بولیوار بدهد.

در ۶ ژوئن، سیدورف صدمین گلش در لیگ را به ثمر رساند: ۱۱ گل با آژاکس، ۳ گل با سمپدوریا، ۱۵ گل با رئال مادرید، ۸ گل با اینتر، ۴۷ گل با میلان و ۱۶ گل با بوتافوگو.

در ۱۴ ژانویه ۲۰۱۴، او کفش‌هایش را برای همیشه آویخت. او اعلام کرد که می‌خواهد از بازی کردن فوتبال را به پایان برساند تا سرمربی‌گری میلان را پس از اخراج ماسیمیلیانو آلگری، بر عهده بگیرد.

دوران ملی

ویرایش

با توجه به قوانین ضد تابعیت مضاعف در سورینام، بازیکنانی که تابعیت هلند را دارند نمی‌توانند برای مستعمره سابق هلند به میدان بروند به همین دلیل سیدورف زمانی که در آژاکس بود برای تیم ملی فوتبال هلند بازی کرد. نخستین بازی او در در ۱۴ دسامبر ۱۹۹۴، زمانی که تنها ۱۸ سال داشت برابر لوکزامبورگ انجام گرفت.[۵۵] او با زدن گل در این بازی، به تیمش کمک کرد تا لوکزامبورگ را با نتیجه ۵–۰ در رقابت‌های مقدماتی یورو ۱۹۹۶ شکست دهد.[۵۶]

سیدورف در ترکیب هلند برای بازی در جام ملت‌های اروپا ۱۹۹۶ انتخاب شد و در آنجا با از دست دادن پنالتی حساسش برابر فرانسه موجب حذف هلند گردید.[۵۷] وی همچنین در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۸، جام ملت‌های اروپا ۲۰۰۰ و جام ملت‌های اروپا ۲۰۰۴ نیز برای هلند بازی کرد که در هر سه رقابت در مرحله نیمه نهایی از گردانه رقابت‌ها حذف شد.

در ۱۲ نوامبر ۲۰۰۶ سیدورف برای اولین بار از ژوئن ۲۰۰۴ برای جانشینی وسلی اسنایدر مصدوم به تیم ملی فراخوانده شد. او در تساوی ۱–۱ در برابر انگلیس بازی را آغاز کرد و ۹۰ دقیقه در ترکیب تیمش بازی کرد. سیدورف آخرین بازی‌های ملی‌اش از ۸۷ بازی برای هلند را در سال ۲۰۰۸ انجام داد.[۳۱] او در دور مقدماتی یورو ۲۰۰۸ برابر رومانی (۰–۰ در خانه) و اسلوونی (برد ۱–۰ در زمین حریف) به ترتیب ۴ و ۶ دقیقه بازی کرد. در مورد پست درست برای او در تیم ملی تردیدهایی وجود داشت چرا که بازیکنان مورد علاقهٔ مارکو فان باستن، بازیکنانی جوان‌تر چون رافائل فن در فارت، وسلی اسنایدر و روبین فان پرسی بودند. در ۱۳ می ۲۰۰۸ سیدورف اعلام کرد که به دلیل برخی مشکلات با فان باستن در جام ملت‌های اروپا ۲۰۰۸ شرکت نخواهد کرد.[۵۸]

افتخارات[۵۹]

ویرایش

باشگاهی

ویرایش

آژاکس[۶۰]

ویرایش

• لیگ برتر فوتبال هلند (۲):۹۴–۱۹۹۳، ۹۵–۱۹۹۴
• جام حذفی فوتبال هلند (۱): ۹۳–۱۹۹۲
• جام یوهان کرایف(۱): ۱۹۹۳
• لیگ قهرمانان اروپا(۱): ۹۵–۱۹۹۴[۶۱]

رئال مادرید[۶۰]

ویرایش

• لا لیگا (۱): ۹۷–۱۹۹۶
• سوپر جام فوتبال اسپانیا (۱): ۱۹۹۷
• لیگ قهرمانان اروپا (۱): ۹۸–۱۹۹۷[۶۲][۶۳]
• جام بین قاره‌ای (فوتبال) (۱): ۱۹۸۸

میلان[۶۰]

ویرایش

• سری آ (۲): ۰۴–۲۰۰۳، ۱۱–۲۰۱۰
• جام حذفی فوتبال ایتالیا (۱): ۰۳–۲۰۰۲
• لیگ قهرمانان اروپا (۲): ۰۳–۲۰۰۲، ۰۷–۲۰۰۶[۶۴]
• سوپرجام اروپا (۲): ۲۰۰۳، ۲۰۰۷
• جام باشگاه‌های فوتبال جهان (۱): ۲۰۰۷

بوفتاگو

ویرایش

• قهرمانی کاریوکا(۱):۲۰۱۳

فردی

ویرایش

• استعداد سال فوتبال هلند: ۱۹۹۳، ۱۹۹۴[۶۵]
• تیم سال ESM: فصل ۱۹۹۶–۱۹۹۷[۶۶]
• تیم سال یوفا: ۲۰۰۲[۶۷]، ۲۰۰۷[۶۸]
• جایزه بهترین هافبک یوفا: فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۷[۶۹]
• توپ نقره‌ای جام جهانی باشگاه‌های فیفا: ۲۰۰۷[۷۰]

• نامزد تیم منتخب سال FIFPro : ۲۰۰۷[۷۱]
• تیم قرن رئال مادرید: ۲۰۰۸[۷۲]
• توپ نقره‌ای (Bola de Prata): ۲۰۱۳[۷۳]
• شوالیه نشان اورنج-ناسائو (هلند)[۷۴]
• فرمانده نشان افتخاری ستاره زرد (سورینام)[۷۵]
• قهرمان میراث نلسون ماندلا[۷۶]
• فیفا ۱۰۰[۷۷]
• تالار مشاهیر باشگاه آ.ث. میلان[۷۸]

• جایزه "پای طلایی – اسطوره‌ها