3 - قدرت مدیریت و استعداد رهبری

تعداد بازدید : 348 تاریخ درج : 1388/09/17

3 - قدرت مدیریت و استعداد رهبری

در اصل یکصدونهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، ویژگی های رهبر ، چنین بیان شده است :

شرایط و صفات رهبری :

1 - صلاحیت علمی لازم برای افتاء در ابواب مختلف فقه .

2 - عدالت و تقوای لازم برای رهبری امت اسلام .

3 - بینش صحیح سیاسی و اجتماعی ، تدبیر ، شجاعت ، مدیریت و قدرت کافی برای رهبری .

در صورت تعدد واجدین شرایط فوق ، شخصی که دارای بینش فقهی و سیاسی قوی تر باشد مقدم است .

بنابراین ، علاوه بر اجتهاد مطلق و صلاحیت علمی لازم برای افتاء در ابواب مختلف فقه و همچنین عدالت و تقوای لازم برای رهبری امت اسلام ، استعداد و توانائی رهبری و کشورداری ، شرط ضروری سوم برای فقیه است .

فقیه جامع الشرایط باید علاوه بر اجتهاد و عدالت مطلق ، اولا بینش درست و صحیحی نسبت به امور سیاسی و اجتماعی داخل و خارج کشور داشته باشد و ترفندهای دشمنان خارج را خوب بشناسد و ثانیا از هنر مدیریت و لوازم آن برخوردار باشد ؛ زیرا مدیریت ، گذشته از تئوری ، نیازمند ذوق اداره و هنر تدبیر است ؛ بسیاری از ما اوزان شعر را می دانیم که مثلا فلان شعر باید بر وزن « مستفعلن ، مستفعلن ، مستفعلن » باشد ؛ اما دانستن عروض ، هیچ گاه کسی را شاعر نمی کند . شعرشناسی ، غیر از شاعر بودن است ؛ چراکه انشاء شعر ، گذشته از آشنائی به قواعد شعر ، نیازمند استعدادهای خاصی است . همه ما می دانیم که باید کشور را بر اساس قسط و عدل اداره کرد ، اما مدیر و مدبر بودن ، غیر از دانش و بینش سیاسی است ؛ هنری است که هر کس آن را ندارد . شرط اسلام شناسی را ممکن است برخی داشته باشند ولی همه آنان شجاعت لازم را مانند شجاعت امام راحل ( قدس سره ) ندارند . وقتی خبر حکومت نظامی را در یکی از روزهای دهه دوم بهمن 57 به ایشان دادند ، امام هراسناک نبودند و فرمودند : بیرون بروید و حکومت نظامی را بشکنید ! و آن زمان که خبر تجاوز رژیم عراق و توطئه استکبار بر ضد انقلاب اسلامی را به ایشان رساندند ، نترسیدند و شجاعت خود را به دیگران نیز انتقال دادند .

در رژیم فاسد و منحوس پهلوی ، در بحبوحه گرفت وگیرها ، بعضی از آقایان ، خدمت مراجع و فقهای بزرگ می رفتند و با آنان مشورت می کردند و خواستار اطلاعیه می شدند . من خدمت یکی از بزرگان فقه رفتم ، خدا غریق رحمتش کند که بر ما حق بزرگی داشت . در آن اوضاع بحرانی که امام می فرمودند وقتی که دین در خطر باشد ، تقیه حرام است و برای حفظ دین از هیچ چیزی حتی جان نباید دریغ ورزید ، من دیدم این فقیهی که به علم و دانش او خیلی اعتقاد داشتیم و داریم ، بحارالانوار رحلی مرحوم مجلسی ( رض ) را جلوی خود گذاشته و بحث تقیه را مطالعه می کند . او به همه آنچه در کتاب و سنت نوشته شده ، علم داشت و اگر اعلم از دیگران نبود ، دیگران از او اعلم نبودند ؛ ادق از دیگران بود ولی هنر کشورداری و تدبیر و مدیریت در او نبود که در پرتو آن ، اگر به او بگویند ده نفر یا صد نفر کشته شده اند ، آن خون ها را هدر رفته نبیند و بلکه شهادت هزاران نفر را برای حفظ اسلام و زنده کردن دین و حیات انسانی در جامعه ضروری ببیند .

بنابراین ، نمی توان گفت هر فقیه عادلی صلاحیت رهبری جامعه را دارد ، بلکه باید گذشته از شرائط علمی ، دارای استعداد و توانایی لازم برای اداره امت اسلامی باشد